Over mij

Mijn Verhaal

Al lang voordat ik zwanger was van mijn eerste kindje was het duidelijk - ik zou in een gespecialiseerd academisch ziekenhuis onder controle staan en onder scherp medisch toezicht bevallen. Ik had nou eenmaal het een en ander in mijn dossier staan. Zo klaar als een klontje. Door het verleden was ik het vertrouwen in mijn lichaam al lang geleden kwijt geraakt, dus het leek ook wel makkelijk zo. Mijn familie en ook mijn man vonden dit ook een veilig idee; je weet sowieso nooit hoe een bevalling gaat lopen. Het gaat er bovenal om dat je kindje gezond is, toch?

Tot ik daadwerkelijk zwanger werd en alles veranderde…

Toen ik bijna op de helft van de zwangerschap was, bleek namelijk dat mijn lichaam het maken van een nieuw mensje geweldig oppakte. Het vertrouwen in mezelf en in mijn lijf kwam met enorme kracht terug. Ik begon me te verdiepen in de biologie en fysiologie van baren. Ik las boek na boek na boek, las het halve wetenschappelijke internet en begon spreadsheets te maken met alle informatie. Wow, dacht ik, we zijn er gewoon voor gemaakt als vrouwen, ook ik, ook mijn lijf! Waarom kreeg ik, vanaf dag 1 van mijn zwangerschap, de indruk van het tegenovergestelde? In de media, vanuit het ziekenhuis, vanuit alle horrorverhalen om me heen?

Van wakker liggen..

Aan de andere kant nam mijn angst over hoe mijn bevalling in het ziekenhuis zou gaan met de dag toe. Het begon steeds meer te schuren en te wringen. Ik lag er wakker van. Toen ik 24 weken zwanger was en ik tijdens de tweewekelijkse controles nog niet een keer hetzelfde gezicht had gezien, voelde ik me steeds meer een patiëntnummer. Natuurlijk, de zorgverleners waren stuk voor stuk kundig, aardig en deden echt hun best - maar het systeem waarin ik zat beknelde me. Op een avond woonde ik een voorlichting bij over hoe bevallen in ‘mijn’ ziekenhuis zou gaan. Er werd weinig verteld over hoe een baring in zijn werk gaat - in plaats daarvan ging het alleen over het scala aan medische ingrepen dat verricht konden worden. Er was niks leuks, natuurlijks of moois aan. Hier kon ik me echt niet open stellen, letterlijk en figuurlijk. Overal TL-licht en klinisch ingerichte kamers vol monitors, schermpjes en knipperende lampjes.

Het was genoeg, ik voelde me helemaal klemgezet. Ik moest hier iets mee, hoe spannend ook. Maar ik had die medische indicatie ook niet voor niks natuurlijk. Ik wilde niet alleen fijne bevalling, maar natuurlijk ook een veilige! 

Ik besloot mijn gevoel en wensen de ruimte te geven en uit te gaan spreken. Voor mezelf, voor mijn baby, voor onze toekomst als gezin. Mijn angst in de ogen te kijken en te kijken wat er mogelijk was. Het gesprek aan te gaan met mijn zorgverleners over wat ik wilde, wat ik nodig had om goed te kunnen baren zoals de natuur het bedoeld had, en hoe we dat dan toch veilig konden doen rekening houdend met de medische situatie. Er ging een wereld voor mij open.

..naar samen uitkijken naar de geboorte

Met een hoge hartslag wachtte ik tot de gynaecoloog van het academisch ziekenhuis mijn dossier nog eens goed had bekeken. De gynaecoloog waarmee ik - op eigen verzoek en met enige moeite - een eerste afspraak had gemaakt, had goed naar me geluisterd en me serieus genomen. Er bleek zoveel meer mogelijk in mijn situatie dan ik had gedacht. Mijn man en ik schreven een grondig doordacht geboorteplan en keken nu met enorm enthousiasme uit naar de bevalling en de geboorte van ons kindje. 

Natuurlijk verliep de bevalling zelf anders dan het ideale scenario in mijn hoofd (er is geen gevuld bevalbad aan te pas gekomen). Met 9 centimeter ontsluiting spoedde wij ons naar het ziekenhuis waar op de valreep diverse interventies nodig waren. Ondanks dat was het een positieve beval ervaring doordat ons bevalplan naast grondig ook realistisch was en de regie daardoor bij ons bleef. Geen standaardprotocollen, ik werd benaderd zoals ik dat wilde en er gebeurde niks waar ik niet voor de volle 100% achter stond. 

Door onze grondige voorbereiding, was bevallen voor ons van iets “moeten” en zelfs iets “engs” veranderd in iets om enorm naar uit te kijken. Een lichtpunt op de horizon van onze reis naar het ouderschap. En ondanks dat het alsnog niet precies verliep zoals we hadden gedroomd (spoiler alert; dat is zelden), heb ik een zeer positieve ervaring gehad waarin ik mij gesterkt voelde als vrouw, moeder en in mijn lichaam. 

Ik ben ervan overtuigd dat geen enkele vrouw in angst naar haar bevalling toe zou moeten leven, om vervolgens ook nog een negatieve ervaring te krijgen.
Met de juiste grondige voorbereiding hoeft dat ook niet. 

Hoe ben jij eigenlijk als docent?